نوستالژی مشترک خانواده‌های ایرانی؛ این عکس حتما در آلبوم خانوادگی شما هم هست!
کدام تصویر قدیمی از آلبوم خانوادگی‌تان در گوشه ذهنتان جا خشک کرده و تا حرفی از نوستالژی می‌شود، به یادش می‌افتید؟
کدام تصویر قدیمی از آلبوم خانوادگی‌تان در گوشه ذهنتان جا خشک کرده و تا حرفی از نوستالژی می‌شود، به یادش می‌افتید؟ همه ما یک آلبوم خانوادگی داریم که در آن تصاویری با کیفیت نه چندان بالا، اما پر از حس زندگی قرار گرفته‌اند. تصاویری کاملا به عکس تصاویر این روزها. بله! دوربین‌های امروز کیفیت شگفت‌انگیزی دارند و احتمالا می‌توانند کوچک‌ترین لکه روی لباستان را هم ثبت کنند، اما چند درصد این تصاویر باکیفیت، حس و حال آن عکس‌های قدیمی آلبوم خانوادگی‌تان را دارند؟
اینبار دست گذاشته‌ایم روی عکسی قدیمی از یک سفره خانوادگی؛ که حتما خیلی از شما هم مشابهش را بین تصاویر قدیمی خودتان و یا پدر و مادرتان دارید. اولین چیزی که بعد از دیدن تصویر به ذهنم رسید این بود که اصلا قدیم‌ترها چه اصراری داشتند در موقعیت‌هایی که ذره‌ای آمادگی عکس نداشتند هم عکس یادگاری بگیرند؟! البته که این روزها عکس‌های اصطلاحا «یهویی» به شدت هم پرطرفدار شده‌اند، اما همین تصاویر یهویی هم طبق اصول خاصی گرفته می‌شوند. مثلا پلو کشیدن یک نفر وقتی نفر کناری‌اش دست به سالاد شده و یکی هم آن بغل خیره به سفره مانده، چه جذابیتی برای عکاس داشته که آن را به ثبت رسانده؟ نمی‌دانم آن روز چه چیزی از ذهن عکاس گذشته، اما امروز دوست دارم بارها از همان عکاس قدردانی کنم برای اینکه بعد از ۲۵ سال توانست با یک عکس، بوی خوش زندگی و نوستالژی را برایم زنده کند. در ادامه جزئی‌تر به این تصویر نگاه کرده‌ایم:
زن و شوهری که خوشپوش بودند و هستند
خانم جوانی، ۲۵ سال پیش، در روزهایی که اکثر خانم‌ها رنگ‌های تیره را انتخاب میکردند، قرمز و سبز را با هم ست کرده. همین استدلال کافیست که مطمئن شوید اولین خانم از سمت راست در تصویر، در دهه ۷۰، زنی خوشپوش و جسور بوده. کنارش مرد خوشپوشی نشسته که به نظر می‌رسد همسر خانم خوشپوش است. همانقدر که مردان دهه شصت را با پشت موی کفتری و شلوار دمپا می‌شناسید، مردان دهه هفتاد را هم باید با سبیل‌های ذوزنقه‌ای یک شکل به یاد بیاورید.
احتمالا مردان آن روزها ارادت خاصی به آقای ابراهیم تاتلیسس قائل بودند که کل ایران پر شد از مردانی با سبیل‌های ذوزنقه‌ای! البته این را هم بگویم که در همان سال‌ها این مدل سبیل تعریفی از مرتب و شیک بودن را هم ارائه میکرد. مرد خوشپوش تصویر نه تنها با سبیل‌هایش، بلکه با آیتم‌های استایلش هم ثابت می‌کند که مرتب بودن اولویت اوست. شلوار طوسی‌رنگش را با جلیقه بافتی که آن هم تقریبا طوسی است، ست کرده و با آن ساعت طلایی احتمالا گران‌قیمتش هم به شکلی فخر می‌فروشد. ضمنا لازم است بدانید که این جلیقه‌های بافت دوباره به صنعت مد و ترند بازگشته‌اند و امسال از پرطرفدارترین آیتم‌ها بوده‌اند.
روسری خال‌داری که هنوز هم پرطرفدار است
پارچه‌های خالدار این روزها هم به شدت پرطرفدار هستند ولی روزهای اوج آن‌ها بی‌شک به دهه ۹۰ میلادی و دهه ۷۰ شمسی بازمیگردد. این ترند جذاب به واسطه پرنسس دایانا به این میزان از محبوبیت رسید. دایانا از هواداران دوآتیشه لباس‌های خالخالی بود و بارها در مراسم مختلف با لباس‌های خا‌دار دیده شده بود. خانمی که در این تصویر روسری خالخالی سر کرده هم احتمالا متوجه محبوبیت این پارچه در سراسر جهان بوده. در کل پارچه طرح خالخالی را می‌توانیم از آن دسته پارچههایی بدانیم که با گذر زمان از مد نمی‌افتند و همیشه طرفداران خودشان را دارند.
ظروف ملامین؛ محبوب‌ترین آیتم سفره‌های دهه ۶۰ و ۷۰
ظروف آرکوپال، ظروف سرامیکی، ظروف چوبی، ظروف چینی! در دهه ۶۰ و ۷۰ کمتر سفره‌ای این تنوع ظروف را داشت. ظروف ملامین، در همه سفره‌های ایرانی یافت می‌شدند و محبوبیت زیادی هم داشتند. این ظروف ملامین طرح‌های مختلفی داشتند. گل‌های رنگارنگ و نقاشی‌های متفاوتی را روی بشقاب‌ها و دیس‌های ملامین می‌دیدیم. گل‌های درشت با رنگ‌های خاص و یا حتی در بعضی موارد پروانه و درخت و طاووس هم روی بشقاب‌ها دیده می‌شدند. خود من هم آن زمان عاشق خیره شدن به این طرح‌ها بودم. یادم هست که همیشه دوست داشتم در بشقابی که گل درشت بنفش دارد، غذایم را بخورم.
این ظروف ملامین در بهترین حالت و در خانواده‌هایی که وضع مالی بهتری داشتند، تبدیل به چینی‌های گل سرخی می‌شدند. همان گل سرخی‌هایی که این روزها هم به عنوان ظروف نوستالژی مورد استفاده قرار می‌گیرند. اصلا به نوعی این چینی‌های گل سرخی تبدیل به تعریفی از ایران و ایرانی بودن شده‌اند.
این روزها اما نه خبری از آن بشقاب‌های ملامین است و نه خبری از دوربین‌های کم‌کیفیتی که تصاویر باکیفیت می‌گرفتند!
شما چه چیزی از سفره‌های دهه ۷۰ به یاد دارید؟
